Orzecznictwo

Samochód prywatny do celów służbowych bez PIT

Zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych nie jest przychodem ze stosunku pracy

——————————————————————–

Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 13 lipca 2021 r.
sygn. akt I SA/Gd 425/21 w którym czytamy, że:
„(…)
podsumowując należy wskazać, że wbrew twierdzeniu Dyrektora KIS na wynik niniejszej sprawy istotny wpływ mają rozważania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (pkt 3.2.4., 3.4.3. i 4.2.4.) dotyczące instytucji przychodów w rozumieniu przepisów art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.
Wykładni tych przepisów należy dokonywać w sposób prokonstytucyjny. Skoro pracownik otrzymuje tylko zwrot wydatków, które obowiązany jest ponosić pracodawca, to z tytułu uzyskania tego świadczenia nie osiąga żadnego przysporzenia, a przez to przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.
Jednocześnie z uwagi na fakt, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17 dotyczył zwrotu pracownikom kosztów dojazdu do pracy i z pracy (z uwzględnieniem okoliczności specyficznych, szczególnych dla tamtej sprawy) Sąd rozpoznając niniejszą sprawę aprobując w pełni poglądy prawne i argumentację zaprezentowaną w tym wyroku uznał za konieczne poczynienie zastrzeżenia, że przejazdy służbowe związane z potrzebą lokalnego przemieszczania się, na co wskazano w treści wniosku o wydanie interpretacji, nie obejmują dojazdów pracowników z pracy i do pracy.
Odnosząc się do powołanego w zaskarżonej interpretacji argumentu, iż w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieje przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f. zwolnienie zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika (dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw) i zwroty nim nie objęte winny być opodatkowane, Sąd wskazuje, że istnienie wskazanego przepisu (notabene dodanego do ustawy z dniem 1 maja 2004 r., a więc ponad 10 lat przed cytowanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego) nie oznacza, że nie należy za każdym razem badać, czy pokrycie danego kosztu przez pracodawcę stanowi w ogóle przysporzenie dla pracownika i czy nie miało na celu wyłącznie umożliwienie pracownikowi wykonania zadania służbowego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3831/16).
Mając na uwadze powyższe uznać należy, że kwota wypłacanego przez Skarżącą pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych, nie stanowi przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., w konsekwencji nie stanowi również dochodu pracownika ze stosunku pracy (art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f.), a co za tym idzie Skarżąca z tego tytułu i na tej podstawie nie jest zobowiązana do potrącania zgodnie z art. 31 zaliczek jako płatnik.
Zasadny zatem okazał się zarzut skargi dotyczący naruszenia przez Organ interpretacyjny prawa materialnego, polegający na przyjęciu, że świadczenia w postaci wypłacanego pracownikom w formie miesięcznego ryczałtu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu na potrzeby pracodawcy (Skarżącej) stanowią przychód ze stosunku pracy.
Rozpoznając ponownie sprawę Organ interpretacyjny uwzględni argumentację zawartą w niniejszym wyroku, w szczególności przyjmie, że pracownik otrzymując kwoty tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samo-chodu do celów służbowych nie osiąga przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. (a co za tym idzie pracodawca nie jest zobowiązany do potrącania jako płatnik zaliczek na podatek zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f.).
Mając na uwadze powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku działając na podstawie art. 146 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.), uchylił zaskarżoną interpretację. O kosztach postępowania postanowiono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 oraz art. 209 ww. ustawy.