Nieodpracowanie „wyjścia prywatnego” wpływa na podstawę wymiaru świadczeń chorobowych
Kilkugodzinna nieobecność w pracy a podstawa wymiaru
Zdarza się, że pracownicy wnioskują o udzielenie im kilkugodzinnej przerwy w pracy na tzw. wyjście prywatne. Pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, ale tylko wówczas, gdy pozwalają na to przepisy prawa pracy m.in. przepisy Kodeksu pracy lub rozporządzenia o zwolnieniach od pracy. Dotyczy to m.in. niewykonywania przez pracownika pracy z powodu:
- niezdolności do pracy w związku z chorobą
- przebywania na badaniach lekarskich (okresowych lub kontrolnych)
- korzystania z tzw. urlopów okolicznościowych itp.
Wyjścia prywatne pracownika mogą być rozliczane w dwojaki sposób:
- poprzez odpowiednie zmniejszenie wynagrodzenia lub
- odpracowanie w terminie wyznaczonym przez pracodawcę.
Pracownik, który wnioskował o wyjście w celach prywatnych w godzinach pracy i nie odpracował takiego zwolnienia, musi liczyć się z tym, że jego wynagrodzenie zostanie w odpowiedni sposób pomniejszone. W przypadku pracownika wynagradzanego stałą stawką miesięczną nie będzie różnicy w wysokości wynagrodzenia, gdy zwolnienie w celu załatwienia sprawy osobistej i jego odrobienie przypadają na ten sam miesiąc.
Za czas wyjścia pracownik nie nabywa prawa do wynagrodzenia, natomiast za czas odpracowania wynagrodzenie mu przysługuje. Ponadto czasu odpracowania nie można uznać za pracę w godzinach nadliczbowych, gdyż czas odpracowania wyjść prywatnych został wyłączony spod pojęcia nadgodzin. W sytuacji gdy wypłata wynagrodzenia jest dokonywana w cyklach miesięcznych, w przypadku odpracowania wyjścia prywatnego w innym miesiącu niż miało ono miejsce, to za niepełny miesiąc pracy przysługuje niższe wynagrodzenie (za godziny nieprzepracowane), a w miesiącu odpracowania godzin wyższe.
Określone w art. 37 ust. 2 ustawy zasiłkowej zasady uzupełniania wynagrodzenia wliczanego do podstawy wymiaru świadczeń chorobowych stanowią, że przy ustalaniu podstawy wymiaru przewiduje się uzupełnianie wyłącznie wynagrodzenia miesięcznego. Nie podlega takiemu uzupełnieniu wynagrodzenie „dzienne”.
W związku z tym kilkugodzinna nieobecność w pracy w danym miesiącu powoduje:
że wynagrodzenie za taki miesiąc uwzględnia się w podstawie wymiaru świadczenia w kwocie faktycznie uzyskanej, tj. bez uzupełnienia.
Przykład
W miesiącu grudniu 2020 r. pracownik zawnioskował o udzielenie mu 4 h czasu wolnego w związku z wyjściem prywatnym. Do końca danego miesiąca kalendarzowego pracownik nie odpracował wyjścia prywatnego w związku z czym pracodawca pomniejszył pracownikowi wynagrodzenie za ten miesiąc.
Pracownik wynagradzany jest stałą stawką zasadniczego wynagrodzenia w wysokości: 2 950 zł i wykonuje pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.
Wynagrodzenie za miesiąc grudzień 2020 r. wyniosło:
[2 950 zł : 168 h (wymiar czasu pracy w miesiącu 12.2020 r.)] = 17,56 zł
17,56 zł x 4 h = 70,24 zł
2 950 zł – 70,24 zł = 2 879,76 zł.
Pracownik w miesiącu lutym 2021 r. stał się niezdolny do pracy z zachowaniem prawa do świadczenia chorobowego. Pracodawca ustalając podstawę wymiaru świadczenia chorobowego za miesiąc 12.2020 r. powinien przyjąć wynagrodzenie w kwocie faktycznie uzyskanej bez uzupełniania do pełnego miesiąca.
Artykuł pochodzi z najnowszej e-Publikacji
„Rozliczania Zasiłków Chorobowych ze zmianami od 2022 r.”
dostępnej od dnia 15 września 2021 r.
